Szkolny teatr - efektywna nauka przy równoczesnej zabawie

Kółko teatralne to jeden z najlepszych pomysłów na rozwój osobowości uczniów szkół podstawowych. Uzyskanie porządnych efektów wymaga jednak zadbania o szereg dodatkowych elementów:
• Kompletna forma – należy wybierać odpowiednie scenariusze, dobierać do nich muzykę i w ramach możliwości także inne formy ekspresji;
• Rotacja ról – to kto gra główne role i typy ról musi podlegać nieustannej rotacji, by nikt nie czuł się pomijany;
• Dynamika – przedstawienia dla młodych powinny być pełne ruchu, ponieważ młodzi ludzie nudzą się długimi monologami;
• Rekwizyty – im więcej rekwizytów, tym lepiej, a do tego warto poszerzać ich gamę o propozycje dzieci.

W aktorstwie dzieci ważne jest to, że jest to forma nauki. Kółko teatralne należy traktować jako naukę teatru, czyli samej ekspresji, ale też pokazywania się na scenie. To musi być zabawa, a nie stres. Naukę można zorganizować w:
• Ćwiczenia wymowy i ogólnie ćwiczenia dykcji;
• Ćwiczenia uczące odpowiedniego sterowania oddechem dla poprawienia głosu i kondycji;
• Ćwiczenia ekspresyjności ciała (twarzy i ruchu);
• Ćwiczenia budujące wyobraźnię sceniczną, czyli uczące wyszukiwania i identyfikowania elementów ważnych dla powodzenia przedstawienia teatralnego;
• Ćwiczenia ekspresji emocjonalnej mające na celu odpowiednie zaprezentowanie uczuć;
• Ćwiczenia skojarzeń i rozwijające wyobraźnię.

Dopiero taka baza pozwala na zajecie się realnie teatrem, czyli:
• Ćwiczeniami odpowiedniego recytowania tekstu na scenie, co jest kluczem dla powodzenia szkolnych projektów;
• Ćwiczeniami umiejętności muzycznych, głównie wokalu i prezentowania się na scenie w czasie śpiewu;
• Ćwiczeniami inscenizacji (wygłaszanie krótkich tekstów przy wcielaniu się  bardzo specyficzne postaci);
• Ćwiczeniami scenicznymi (inscenizacjami w większych grupach i na scenie).

Osoba prowadząca teatr szkolny musi pamiętać, że ma do czynienia z projektem nie zawodowym, ale amatorskim, czyli tworzonym przez osoby, które zajmują się nim ze względu na pasję, miłość do teatru. Jest to ważne z wielu powodów, a przede wszystkim dlatego, że do teatru bardzo łatwo zniechęcić, zwłaszcza dzieci. Ich pomysły muszą być wysłuchiwane, ich poszukiwania muszą być uwzględniane, a przedstawienie nie może być celem ostatecznym i najwyższym. Zawsze musi się znaleźć czas na odrobinę nauki różnych rzeczy, dyskusję czy spróbowanie czegoś nowego. Uczestnik ma poznawać siebie i swoją ekspresję. J. Dorman, teoretyk teatru, postuluje jego postrzeganie jako wartości kształtującej osobowość. Nie jest to cel, ale proces.  

Bardzo istotna w teatrze, także amatorskim, jest komunikacja. Musi się ona odbywać całym ciałem, czyli głosem i mimiką, ale też poruszaniem się. Takie podejście rozwija dziecko w szerokim kontekście. Nie do pominięci a jest naturalnie kontekst emocjonalny. Udawanie kogoś to uczenie się jego roli. W teatrze można traktować to bardzo dosłownie. Dziecko dostaje rolę, w roli są emocje, emocje trzeba wyrazić i sobie z nimi poradzić. W ramach teatru dziecko emocje powinno rozumieć. Trzeba podkreślać, że teatr jest jedną z nielicznych opcji zajęć pozalekcyjnych, w których dziecko dostaje szansę bycia zauważonym. Tworzy się łańcuch sukcesu zaczynający się od wyrażania emocji i ich odpowiedniego komunikowania. Równocześnie powstaje zrozumienie emocje innych i możliwość nawiązywania kontaktów. Za sprawą tego mechanizmu dziecko uczy się kształtować więzi emocjonalne. Emocje stają się częścią spektrum rozumu chociażby dlatego, że siłą rzeczy omawiana jest literatura. W aspekcie ogólnorozwojowym dostrzega się, że teatr w wieku szkolnym uczy odpowiedzialności. Scena jest miejscem bezpiecznym, ale samotnym i to od dziecka zależy, jak sobie tam poradzi. Nikt mu nie pomoże. Przekształca się to potem na zdolności uczenia się, rozwoju pamięci, wyobraźni i tego, co po prostu nazywamy uczeniem się. Rozwija się też rozumienie sztuki.

Na koniec trzeba nauczycielowi przypominać, że cały czas rozmawiamy w kontekście szkolnym. Oznacza to konieczność zadbania przez niego o stworzenie możliwości dla wszystkich nawet tylko potencjalnie chętnych uczniów, by mogli brać udział w przedstawieniach i się angażować. Całe zaangażowanie musi być też zaangażowaniem prawdziwym, więc niekoniecznie długi spektakl, chociażby nawet jednoaktowy, pełny był żywej scenografii, dużej ilości ruchu i realnego grania, a nie tylko statycznego deklamowania swoich kwestii. Jeśli tylko na scenie będzie się dużo działo i wszystko odbędzie się w efektownej oprawie, przedstawienie na pewno będzie sukcesem, a gromkie brawa, jakimi wszystkie występujące dzieci zostaną nagrodzone, na pewno będą znakomitą zachętą na przyszłość.

 

Autor

Redakcja

samaprzyjemnosc.pl

Komentarze (0)
Zostaw komentarz